In het vorige seizoen was in het in de vierde aflevering goed raak: Rust Cohle (Matthew Mcconaughey) werd in een lange scene door één camera gevolgd, terwijl de kogels langs zijn hoofd fluitten en hij een kale redneck ontvoerde. De tweede run van True Detective bedient zich op hetzelfde moment van zo ongeveer hetzelfde trucje, maar het smaakt er wat mij betreft niet minder goed om. Weer een kogelregen, een dozijn (of twee) aan lijken en de drie detectives die verslagen en beduusd achterblijven. Wat is er in hemelsnaam gebeurd?

Ergens aan het begin van de laatste episode zien we Paul wakker worden in het appartement van zijn war buddy. Een harde kater, zeker als blijkt dat z’n motor is gestolen en hij door de pers belaagd wordt – hij heeft voor het beveiligingsbedrijf Black Mountain gewerkt. Ray lapt hem op met pillen, wodka en wijsheden die alleen een man als hij kent. Even later vertelt Paul zijn ex-vriendin dat ze zwanger van hem is, en hij lijkt het als een uitgelezen kans te zien om zijn homoseksualiteit voorgoed te maskeren. Een leugen, vertellen zijn ogen, maar hij wil en zal niet toegeven aan wat hij eigenlijk is.

Frank drinkt zijn koffie met twee klontjes suiker, maar zijn tanden zijn er nog; hij weet nog prima hoe hij zich moet gedragen in de onderwereld die hij ooit vaarwel heeft gezegd. Hij runt zijn oude nachtclub nu en zorgt er middels drugs en louche figuren voor dat zijn cash flow weer riant en stabiel wordt. De spanning tussen hem en zijn vrouw groeit, vertellen de soms nogal vlakke dialogen. Vaughns personage wordt interessanter naarmate hij teruggrijpt op zijn verleden, maar zijn vrouw blijft weinig meer dan een maffiosicliché – een baken voor de baas, een vrouw voor haar man, maar tegelijkertijd een nagel aan Franks doodkist.

Anis verleden blijkt in deze aflevering meer te zijn dan een duiding van haar persoonlijkheid. Ze bezoekt haar vader weer – met Ray en zijn zwartgroene aura deze keer – en ontdekt een link tussen de psychiater Pittlor en de burgemeester Chessani. Laatstgenoemde lijkt te zijn begonnen met het dwarszitten van Ani. Ze heeft een klacht tegen zich ingediend gekregen van de besnorde politieagent die ze heeft gedumpt. Ray had haar gewaarschuwd, een blijk van een groeiend vertrouwen tussen de twee.

De dood van Caspere, wat weten we daar inmiddels van? Geen ene mallemoer, en ook deze aflevering lijken we geen steek verder te komen. De beste man bezocht regelmatig verontreinigd grondgebied, en dat zal vast belangrijk zijn. De eerste shot van dit seizoen bestond uit witte paaltjes met roze vlaggetjes, en hier zijn ze weer. Anders dan in seizoen 1 is de moord geen dragende verhaallijn; we weten nog weinig over Caspere en over zijn dood nog minder. Geen probleem, wat mij betreft, maar waar zijn dood naar moet leiden wordt per aflevering schimmiger.

Maar dan: vanuit het niks leidt een horloge uit een pawn shop naar een Mexicaanse pooier, die zich ergens in de buitenwijken van Vinci bevindt. We komen weer in de bar, waar de vrouw met haar gitaartje weer treurig jengelt. Ray stuurt zijn mannen op de pooier af, maar laat zijn rechterhand Blake in het casino. Hij en zijn vrouw vertrouwen hem niet.

De detectives bezoeken als eerste (en laatste) de Mexicaanse pooier. In een scene van zo’n tien minuten zien we een wild west gevecht waarin burgers, immigranten, agenten en gangsters overhoop worden geknald. Ze waren behoorlijk dichtbij iets waar ze geen weet van mochten hebben, kennelijk. Daar staan ze weer bij elkaar, Ray, Paul en Ani, ongeschonden maar compleet overrompeld door het onverwachte onthaal en het gevecht dat ze hebben moeten leveren.

Verder:

– we zagen Chessani’s dochter, een mooie vrouw die net als Ani een moeilijke jeugd gehad. Chessani ‘is a bad man’, zegt ze. Hoezo?

– Ray neemt afscheid van zijn zoon, en drinkt al een tijdje niet meer. Frank is enthousiast, wij ook.

– We zagen weer enkele toespelingen naar ‘elite parties’ met hoeren en rijke mensen. Waar blijft die orgie-scene?

Volgende week weer een recap!