Eindelijk: het tweede seizoen van True Detective is van start. Een nieuwe cast, een nieuw verhaal, een nieuwe setting. Schrijver Nic Pizzolatto staat voor de ondankbare taak de kijker definitief te laten breken met de mystiek van het eerste seizoen, en meer nog met de karakters van Matthew McConaughey en Woody Harrelson.

Inderdaad, een nieuw verhaal. Daar mag de kijker inmiddels overheen zijn. Het blijft wel True Detective: de ruimtelijke shots van industriegebieden en wegen van Californië in de eerste aflevering zijn meer dan een verwijzing naar het eerste seizoen. Het is het watermerk van een serie dat een eigen gezicht heeft en een nieuwe start kan maken. In plaats van Cary Fukunaga zullen de afleveringen worden geregisseerd door verschillende kopstukken, en dat lijkt tot nu toe geen ramp. So far, so good. Dat is de conclusie na de eerste aflevering: een geruststellend, stijlvolle tewaterlating van een uitnodigend plot.

Ray

Het eerste shot na de opening credits toont Ray Velcoro (Colin Farrell), die met zijn iets te dikke zoon in de auto zit. We zijn ergens nabij L.A., in het fictieve Vinci. Farrel draagt een vettige snor en oogt als een geharde politieman die als vader niet anders kan dan tekortschieten. Zijn zoon moet naar school, maar wil niet; Ray stelt hem gerust en stuurt hem naar de schooldeuren. Even later ziet hij zijn kind een venijnige opmerking toegeslingerd krijgen, en verraden zijn donkere ogen een sluimerende wanhoop.

We komen erachter dat Ray gescheiden is van zijn vrouw en dat hij deels de zorg voor hun zoon op zich draagt. Zijn ex-vrouw is verkracht, blijkt, en het is de beroepscrimineel Frank Semyon (Vince Vaughn) die hem in een flashback informatie geeft over de dader. Later in de aflevering zien we Ray met een whiskyfles in de auto wachten, om daarna een woning binnen te gaan. Hij slaat een journalist in elkaar, blijkt later, die een stuk in de LA Times heeft geschreven over een corruptieschandaal. Later slaat hij nog een man kapot met een boksbeugel. Zijn zoontje pestte zijn eigen zoon, namelijk, en dit is hoe Ray het oplost.

Een treinspoor

Ray is een agressieve alcoholist, dus. Frank Semyon niet. Hij is een stijlvolle zakenman geworden (of wil dat zijn) die met zijn vrouw en kompaan 68 miljard wil binnenslepen voor een nieuw treinspoor door Vinci. Er is een probleempje: het eerder genoemde LA Times kan hem en zijn plannen in gevaar brengen. Frank draagt Ray op de verantwoordelijke journalist bang te maken.

Frank heeft nóg een probleem. Ben Caspar, de city manager, is al twee dagen spoorloos, en is een spil in het spoortraject. Ray bezoekt zijn huis, en concludeert in een huis vol mysterieus speelgoed dat hij moet zijn gekidnapt.

Ani

Parallel aan de introductie van Ray en Frank ontmoeten we Ani (Rachel McAdams), een agente die baad in sociale sores. Ze komt er tijdens een inval achter dat haar zus ‘acteert’ voor de webcam, en probeert haar aan te sporen haar medicijnen weer in te nemen. Ze bezoekt daarna haar vader (David Morse), een New Age goeroe, die klaarblijkelijk geen warme band heeft met Ani. Haar moeder heeft zelfmoord gepleegd, zo ontdekken we, en ze heeft een gestrand huwelijk achter de rug. Even later zien we haar drinken in een casino, waar ze door de beveiliging naar buiten wordt gewerkt.

Paul

Paul (Taylor Kitsch) is een motoragent, en houdt aan het begin van de aflevering een jonge vrouw aan. Ze stelt niet geheel subtiel voor seks te hebben om een arrestatie te voorkomen. Even later zien we dat Paul geschorst wordt – hij is kennelijk gezwicht. Thuis wacht een mooie vrouw op hem, die ook haar behoeftes heeft. Een erectiepil en een halfuur later stapt hij uit de douche, waar we hebben gezien dat hij een groot litteken heeft op zijn rechterschouder. Dat is iets van lang, lang geleden, zegt hij. Hij stapt na de vrijpartij op zijn motor en vliegt met hoge snelheid bijna uit de bocht.

En dan komen de verhaallijnen samen: hij vindt het zittende lijk van Ben Caspar, wiens ogen zijn uitgefikt met zuur. Ani is even later op dezelfde plaats, samen met haar partner. Ray heeft net ontmoeting met Frank gehad, en vliegt  beneveld van de whisky en coke naar de plaats toe waar Caspar is gevonden. En zo staan Paul, Ani en Ray naast elkaar, elk met hun eigen geheimen.

Dood

Weer een aantal gebroken politiemensen dus, en we hebben een moord. Even daarvoor hebben we Ray en Frank in een bar zien zitten, waar een zangeres een geheimzinnig, donker liedje laat klinken. We gaan de macabere kanten van de mens weer verkennen, is de boodschap, en een aantal diepzinnige blikken later zien we een prachtig shot van de Californische kustlijn.

De aflevering is een geslaagde introductie, wat mij betreft. Sommige stijlmiddelen zijn wel erg opzichtig gebruikt – de mysterieuze objecten in de woonkamer van Caspar bijvoorbeeld, of het vogelhoofd op de bijrijdersstoel van de vermoedelijke moordenaar van Caspar. De toon is dik aangezet, en de serie neemt zichzelf zichtbaar serieus, maar waarom ook niet? Zolang het verhaal goed is komt True Detective met heel veel weg.

Voor de resten er vragen en nog meer vragen. Wat betekende die naakte vrouw in de melk? Volgende week weer een recap!