‘Gone?’ vraagt Nora geschrokken aan het begin van de episode (‘Orange Sticker’). Er was een aardbeving, immers, drie afleveringen geleden. Het zal toch niet, na alles wat ze heeft meegemaakt. Niet nóg een keer de onbevattelijke ellende van plotselinge verdwijningen, alsjeblieft niet, zeker niet in het stadje Miracle dat immuun zou moeten zijn voor mysterieus onheil. En nu is Kevin weg. Het deja vu brengt haar gestrekt naar de houten vloer van haar nieuwe woning. Het moest een nieuw begin zijn, maar helaas. Where ever you go, there you are, zoals Jill later concludeert.
Aflevering nummer vier brengt ons dan eindelijk het verlossende vervolg op de cliffhanger van de eerste aflevering. Kevin is niet dood, wisten we al, maar hij was als nieuwe inwoner van Miracle op een dubieuze plek tijdens de aardbeving. De plek waar zijn nieuwe buurmeisje, Evie, is verdwenen, namelijk. En zijn telefoon ligt er nog. Ow ja, en zijn zanderige handafdruk staat op de witte auto geplakt. De auto waar de meisjes in zijn vertrokken. Hij vertelt het beduusd aan zijn gezin. De politie hoeft niks te weten, vindt Nora.
Kevin en Nora worden gevraagd om mee te zoeken naar Evie. Dat doen ze, zonder resultaat. En daar hebben we Jon weer – yes! De agressieve non-believer is kwaad, hopeloos en verward. Zijn karakter blijkt iets minder curieus dan gedacht: hij heeft domweg een bloedhekel aan religieuze fanatisme waarmee de ‘wonderen’ in Miracle zijn geduid. Dat is het wel zo’n beetje, eigenlijk – weinig meer dan een boze man die vindt dat de mensen naar hem moeten luisteren, en niet andersom. Na een dagje speuren naar zijn vermiste dochter biedt hij Kevin een lift aan. Niet doen, zegt geest Patti. Kevin doet het wel, met de hervonden telefoon in zijn zak.
Ondertussen zoekt een eenzame Jill contact met een eveneens eenzame Michael. Michael gelooft niet in domme pech, toeval of een wereld zonder doel. Het is God geweest die Evie tot zich heeft genomen. Nee, zegt Jills stiefmoeder even later. Er was maar één opname. Die eenmalige ‘rapture’ was niks anders dan een bewuste keus van God: de Ark van Noach moest bevracht worden. De mensen die over zijn gebleven hebben, inderdaad, domme pech. En ze schenkt haarzelf en de zeventien jarige Jill nog maar een glas whiskey in. Ze kan niet anders dan vasthouden aan de hoop die ze nog heeft.
Kevin en Jon bezoeken Isaac, de man die tegenspoed voorspelde voor Jon. Hij had gelijk, en nu is Jon boos. Kevin wordt tegen zijn wil in meegesleurd, en redt Jon’s leven; Isaac heeft de drieste Jon in zijn buik geschoten. We zien enige kameraadschap ontstaan hier, op een bedje van wantrouwen natuurlijk. Kevin blijft net als in het eerste seizoen verdwaasd, angstig, ongemakkelijk. Jon vertrouwt hem nu misschien iets meer, maar als hij zou weten met welke demonen Kevin worstelt dan lag Kevin in het ziekenhuis – niet hij. Erika spuit haar man plat en verwijderd de kogel, zonder al te veel vragen te stellen. Het stadje gaat veranderen zegt ze, nu haar eigen wonder, haar dochter, weg is.
En jawel, Kevin praat eindelijk met Patti! Dat ze haar bek moet houden, zegt Kevin allereerst, maar hij zingt al snel een toontje lager. Patti wijst hem er fijntjes op dat hij zichzelf met een blok beton aan zijn been in het water heeft gesmeten. Hij wil eigenlijk dood, concludeert ze. Goed punt, natuurlijk. Maar het is niet gelukt: een Goddelijke interventie heeft hem gered. Of was het domme pech? Of hij nou dood wil of niet, Patti is blij dat ze hebben gesproken. En de meisjes zijn gewoon verdwenen. Vandaar dat Michael de oranje sticker van hun huis schraapt. De sticker die zei dat er niemand was verdwenen.
Volgende week weer een recap!
