‘I don’t want a shootout in my fucking kitchen Raymond’, zegt Frank tegen Ray aan het begin van de zesde aflevering. De episode van deze week begint waar de vorige eindigde: een drieste Ray komt verhaal halen bij Frank, die hem jaren geleden de verkeerde informatie heeft toegespeeld wat betreft de verkrachter van zijn vrouw. Ray heeft iemand omgebracht die, volgens Frank, het verdiende, maar Frank wist niet beter dan dat hij inderdaad zijn Rays vrouw had verkracht. Ray gelooft hem, en gaat later in de aflevering naar de gevangenis om de daadwerkelijke verkrachter te ontmoeten en bedreigen.

De scene in de keuken laat pijnlijk zien hoe het tweede seizoen van True Detective het niveau van het eerste niet – nergens – haalt. Het zijn voor een belangrijk deel de dialogen die maar niet de grond raken. Het onderonsje tussen Ray en Frank zou beklemmend moeten zijn, zou de spanning moeten laten proeven, maar er blijft altijd een zweem van gekunsteldheid om de zinnen hangen in dit seizoen. Wat mij betreft is het vooral Vince Vaughn die vaker dan niet dan wel wegkomt met de woorden die voor hem zijn geschreven. Het gemurmel van Ray is beter geslaagd, al is de ik-ben-naar-de-klote-en-heel-boos vibe soms wel erg dik aangezet.

Ray gaat op bezoek bij zijn zoontje, onder toezicht van iemand van de rechtbank die moet beoordelen hoe de relatie tussen hem en zijn zoon is. Het is een pijnlijke scene, die wordt afgeblust met een snuivende en zuipende Ray. Hij belt zijn ex-vrouw om te zeggen dat hij de wettelijke strijd opgeeft, onder voorwaarde dat ze hun zoon nooit zal vertellen wie de eigenlijke vader is. Ze gaat akkoord.

Frank speelt ondertussen vadertje bij de zoon van pas omgebrachte werknemer. Samen met zijn vrouw troost hij de overgebleven weduwe een haar enige zoon, met wie Frank een warm gesprek heeft. Het laat weer zien hoezeer Frank vader wil zijn.

De blauwe diamanten

Ani en Paul komen er in het boshuisje achter dat het gevonden bloed van een vrouw is – dat moet bijna wel het bloed van het vermiste meisje zijn, denkt de kijker. Ze krijgen de opdracht door te zoeken, en Ani regelt via haar zusje toegang tot de elite-seksfeesten die door de zoon van burgemeester Chessani worden georganiseerd. Paul volgt het spoor van de blauwe diamanten, en komt erachter dat ze in 1992 gestolen zijn. Hij bezoekt een oud-politieagent die de overval onderzocht. Er sneuvelden twee mensen tijdens de overval; de daders zijn nooit gepakt. Waar deze informatie goed voor is blijft in deze aflevering nog onduidelijk, overigens, maar het zal vast ergens goed voor zijn.

Frank regelt via Mexicaanse gangsters een ontmoeting met het meisje dat de diamanten heeft verpand. Ze heeft de juwelen gekregen van iemand – een blank en mager persoon – en Frank zou graag willen weten wie dat is. Hij krijgt haar te zien, maar dan wel met een opengereten keel. Ze werkte samen met de politie, en daar waren haar Mexicaanse vrienden niet van gediend. Frank was zo dichtbij, waarschijnlijk dichtbij de ontmaskering van Blake. Maar zeker weten doen we het nog niet.

De orgie

Daar was hij dan, het Eyes Wide Shot-esque bacchanaal. Ani stapt fraai opgedirkt met een blik vol hoeren in een bus, krijgt mdma in haar mond gespoten en vind, te midden van neukende goorlappen en gedrogeerde prostituees, het vermiste meisje. Ray en Paul besluipen ondertussen de seksvilla, en weten de handen te leggen op een contract met veel handtekeningen van hooggeplaatste heren. We zien de oud-senator, we zien de Rus die bij de deal van Frank een rol speelde, we zien uiteraard Blake weer. Het detective-trio ontsnapt ternauwernood uit het landgoed, samen met meisje en de stapel papieren.

Tijdens het feest zien we iets uit Ani’s verleden; ze is misbruikt door een langharige, bebaarde man – een soort van Bob uit Twin Peaks. Ze lijkt dit te hebben verdrongen, maar de herinneringen lijken te worden getriggerd door alle seks om haar heen op het feest. Nu weten we ook waar Ani’s pijn zit.

Wat overblijft:

– het bloed in het boshuisje was een vrouw, maar het kan niet het bloed zijn van het vermiste meisje. Wiens bloed is het dan?

– de kinderen die Paul op een foto aan de oud-politieagent laat zien spelen vast een rol. Waar zijn ze?

– van wie is Ray’s zoon nou eigenlijk? Hij lijkt ook niet op de verkrachter. Is er een derde persoon in het spel?

Volgende week weer een recap!